Мікалай Васільевіч Дучыц (2 кастрычніка 1896, м. Любча, Наваградскі павет, Мінская губерня, цяпер Навагрудскі раён, Гродзенская вобласць – 3 верасня 1980, Мінск) – беларускі мастак, графік.

Вучыўся ў Навагрудскім гарадскім вучылішчы (1910-1914 гг.) у В. Іваненкі, школе Імператарскага таварыства заахвочвання мастацтваў (Петраград, 1914-1915 гг.). Выкладаў маляванне ў школах, на рабфаках, у студыях у Мінску (1925-1925 гг.).

З 1933 – член Саюза савецкіх мастакоў БССР, у 1938 – старшыня праўлення гэтай арганізацыі. Удзельнік шматлікіх выстаў, пачынаючы з Першай Усебеларускай мастацкай выставы 1925 г. і заканчваючы персанальнай выставай у Мінску 1967 г.

Працаваў пераважна ў жанры пейзажу. Яго творам уласціва лірычнасць і стрыманая каляровая гама (“Зіма”, “Рэчка Волма”, “Ля млына”, “Лясная казка” і інш.). Пісаў таксама нацюрморты. У галіне графікі мастак зрабіў серыю гравюр “Стары Мінск”, і акварэляў “Краявіды Мінска”.

Памёр у Мінску у 1980 годзе.

Сёння карціны і графіка М. В. Дучыца знаходзяцца ў Нацыянальным мастацкім музеі Рэспублікі Беларусь, фондзе Беларускага саюза мастакоў.